นั่งมองดูแสงที่ลอยผ่านหน้าต่าง
ส่องรอดม่านลงมา มันช่างสวยงาม
เหลือเกิน ช่างเป็นบรรยากาศที่แสนดี
เงยหน้ามองดูท้องนภาที่กว้างใหญ่
มีไอเมฆบางๆ ที่ลอยผ่าน
ช่างเป็นวันที่ดี ถ้าเธอตรงนี้
คงจะเป็นวันที่ดี ถ้าเธออยู่ด้วยกัน
แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน
ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไง
แต่บรรยากาศนั้นก็เป็นใจ
ให้คิดถึงเธอ
แสงแดดอ่อนๆ ที่พลัดมายามสาย
บวกกับการมีเธอ มันช่างมีความหมาย
แต่บรรยากาศตอนนี้เหมือนมี อะไรขาดหาย
มันเหลือแต่แดดยามสายแต่ไม่มีเธอ
นานเท่าไรแล้ว ที่ไม่ได้พบเจอ
แล้วเธอไปอยู่กับใคร อยู่ตรงไหน
แล้วเธอจะรู้ไหม ว่าฉันคิดถึงเธอ
เมื่อยามที่แดด ออกแผดเผาทอประกายวับ
ยูวีบุกทำลายผิวกาย ก็ไม่ระคายหนัก
ร่างกายรับความสุข และจุดหมายคงไม่ไกลนัก
เพราะตอนนั้นมีซันไชน์ และมีเธออยู่ข้างกายฉัน
แต่คงไม่ทันและ มันคงไม่ทันและ
เหมือนโดนหมัดขวาตรง ตอนที่ยังไม่ทันแย็ป
แป๊บ แป๊บ เพราะยังไม่ทันแอคท่า ลั่นวาจา
ตัวเธอก็สลายไปคาตา เหมือนสุริยุปราคา
มีแต่ความทุกข์ ไม่มีความสุขมาปะปน
นั่งมองดูแสงอาทิตย์ ไม่กล้าคิดพบปะคน
เหมือนมีดหั่นที่ขาดคม เหมือนกังหันที่ขาดลม
เหมือนอาละดินที่ขาดพรม เมื่อความสัมพันธ์เราขาดลง
แล้วแสงตะวันก็หมดไป
โดนเมฆบดบังเหมือนตัวเธอที่หมดใจ
ความสุขมันหมดไว แล้วตัวเธอก็จากไป
เหลือไว้แต่วิตามินซี ที่มีบนคราบเหงื่อไคล ฉัน
มันเหลือแต่แดดยามสายแต่ไม่มีเธอ
นานเท่าไรแล้ว ที่ไม่ได้พบเจอ
แล้วเธอไปอยู่กับใคร อยู่ตรงไหน
แล้วเธอจะรู้ไหม
ว่าฉันวอนให้ท้องนภาที่กว้างใหญ่
วอนไอเมฆบางๆ ที่ลอยผ่าน
ย้อนคืนวันที่ดี ที่เธออยู่ตรงนี้
ช่วงเวลาที่ดี ที่เธออยู่ตรงนี้
ควันจางๆ ที่ลอยผ่าน
ยังจำไม่เคยลืม
วันเวลาที่ล่วงเลย
เคยมีเธอเมื่อยามตื่น Oh
แล้วเธอไปอยู่หนไหน
มีใครแล้วหรือเปล่าบางทีก็แอบสงสัย
ในใจมีแค่เธอ เธอ เธอ เธอรู้ไหม
แต่บางทีเบลอ เบลอ เบลอ
เบลอแบบ All night
วันใดที่แสงสาด
คือวันที่คิดถึงทั้งขื่นขมและแสนหยาบ
แล้วมันก็มาถึงวันที่เราต้องลาจาก
แต่เธอไม่ควรไปบอกใครนะว่าฉันเป็นกาฝาก
คิดแล้วอนาถ Oh
พอเธอจากพูดไปก็ได้ไม่อายปาก
ยังจดจำเรื่องราวดีๆ ที่มีกับเธอทุกวัน
ถึงแม้ว่าตอนนี้ไม่มีเธอเดินร่วมกัน
มันเหลือแต่แดดยามสายแต่ไม่มีเธอ
นานเท่าไรแล้ว ที่ไม่ได้พบเจอ
แล้วเธอไปอยู่กับใคร อยู่ตรงไหน
แล้วเธอจะรู้ไหม ว่าฉันคิดถึงเธอ